Εκπαίδευση Κατ’ Οικον

(Άρθρο του Γιώργου Λάλου στο περιοδικό «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ», τεύχος 208, 6/3/2013)

«Όλα είναι θέμα παιδείας!»

Η έκφραση κλισέ που έχει καταλή­ξει να αποτελεί πρόταση πα­νάκειας για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει σ' αυτόν τον τόπο, κουβαλάει, ωστόσο, μια παλιά αλήθεια που εδώ κι αιώνες κυκλοφορεί στον κόσμο των σοφών: Την ύψιστη σημασία της σωστής αγωγής του ανθρώπου κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, αναφορικά με την ορθή ανά­πτυξη της προσωπικότητας του.

  Η αλήθεια αυτή αναδεικνύεται σήμερα πε­ρισσότερο επίκαιρη από ποτέ, μέσα από τα συντρίμμια μιας καθημαγμένης Ελλάδας, που αναζητεί εναγωνίως το πνευματικό έρμα που θα την οδηγήσει στην πολυπόθητη εθνική αναγέννηση. Ο σύνδεσμος της υπαρ­ξιακής αυτής ανάγκης με την εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος είναι προφανής για τους πάντες, εξόν, φυ­σικά, του επίσημου κράτους, το οποίο φρό­ντισε, μέσω της απαλοιφής του επιθέτου «εθνικός, η, ο» από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας, να ανακοινώσει επισήμως προς πάσα κατεύθυνση αυτό που, εδώ και δεκαε­τίες, αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της κρατικής εκπαίδευσης, ήτοι το αφελλη­νιστικό του πνεύμα!. Έτσι, πεντακόσια, περί­που, χρόνια μετά το 1453, ο ελληνισμός βρί­σκεται   ενώπιον   μιας   νέας   άλωσης, πνευματικής αυτή τη φορά, κι απομένει στους ψύχραιμους κι αφυπνισμένους παρα­τηρητές των γεγονότων να εκτιμήσουν το κατά πόσο μια νέα «πνευματική διασπορά», αντίστοιχη με 'κείνη των βυζαντινών λογίων (αυτή τη φορά εντός των ορίων του τέως εθνικού κράτους), είναι εφικτή, σημαίνοντας, έτσι, την απαρχή της αναγεννητικής πορείας ή, απλώς, να διαπιστώσουν τον αναπόφευκτο εθνικό χαμό. Όλα είναι θέμα παιδείας, άλλω­στε!..

Εθνική Ελλάδος Παιδεία, γεια σου!

Η χρόνια αποβλάκωση που επέφεραν 40 χρό­νια μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας» έθεσε εν αμφιβολία όρους και κοσμοθεωρίες, που θα έπρεπε να αποτελούν sine qua non προϋ­ποθέσεις γα οποιονδήποτε επιθυμεί να σκέφτεται συλλογικά, άρα εθνικά.

  Εθνικό ονομάζεται το κράτος που τίθεται στην υπηρεσία του έθνους, της λαϊκής κοι­νότητας δηλαδή, ενισχύοντας όλους εκεί­νους τους δεσμούς που συνέχουν την οντό­τητα του. Αντιστοίχως, εθνική ονομάζεται η Παιδεία που αναγνωρίζει και καλλιεργεί τις αποδεδειγμένες αρετές ενός λαού, εγγυώμενη, έτσι, τη συνέχεια και την επιβίωση του σ' ένα περιβάλλον νομοτελειακά αντίξοο κι εχθρικό.

  Είναι παραδεκτό, φυσικά, πως ένα έθνος δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αρετές και προτερήματα, αλλά και από ελαττώματα. Εξί­σου παραδεκτή, όμως, θα έπρεπε να είναι η διαπίστωση πως η έμφαση στα θετικά χαρακτηριστικά και η ακόλουθη καλλιέργεια τους αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για την επιβίωση και την ευημερία ενός λαού. Άλλω­στε, κανείς εχέφρων γονιός δεν θα στηλίτευε την ενδεχόμενη ασχήμια του παιδιού του, αλλά, αντιθέτως, θα φρόντιζε, είτε να τη θε­ραπεύσει, είτε να την υπερκαλύψει τονίζο­ντας άλλες πτυχές της προσωπικότητας του...

  H αντίθετη περίπτωση θα αποτελούσε κλασικό παράδειγμα ψυχοπαθολογίας, σε ατομικό επίπεδο πάντοτε, γιατί στο συλλο­γικό, το νεοελληνικό κράτος αποτελεί από μόνο του έναν ψυχοπαθολογικό φαινόμενο κι έτσι οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε!

  Η Μεταπολίτευση αποτελεί σαφέστατα ένα χρονολογικό ορόσημο για την καθοδική πορεία της νεοελληνικής Παιδείας. Ο διάχυ­τος ιδεολογικός ενοχισμός που επέφερε η νομιμοποίηση της Αριστεράς, σε συνδυασμό με τον υπερτονισμό κάποιων μεμονωμένων αισθητικών και γλωσσικών υπερβολών του πρότερου καθεστώτος, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την εκπαιδευτική αποδόμηση στη γλώσσα και την ιστορική μνήμη.

H απόλυτη, όμως, εκπαιδευτική –αλλά, πρωτίστως ηθική– ισοπέδωση συντελέστηκε επί των δύο πρώτων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, κατά τη δεκαετία του '80. Το ελληνικό σχο­λειό, ήδη αποδυναμωμένο και στερημένο πνευματικών ερεισμάτων, μολύνθηκε ανε­πανόρθωτα από το μικρόβιο του κοινοβου­λευτικού κομματισμού.

  Πενταμελή και δεκαπενταμελή συμβούλια συνέθεσαν έναν πρωτόγνωρο συνδικαλισμό ανηλίκων, με τη μαθητεία στην αταξία να εξελίσσεται σ' έναν πρώτης τάξεως θεσμό!

  Οι καρποί αυτής της καλλιεργούμενης αποχαλίνωσης δεν άργησαν να φανούν... Το 1991, το κυβερνητικό πηδάλιο της χώρας έχει περάσει, μετά από μια δεκαετία, στα χέρια της λεγομένης συντηρητικής παράταξης. Η επιχειρούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προσπαθούσε να θεραπεύσει, έστω με­ρικώς, κάποιες από τις στρεβλώσεις του πα­ρελθόντος δίδει στο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, την αφορμή να ενεργοποιήσει τα μαθητικά κομματικά στρατό που επώαζε τα προηγούμενα χρόνια.

  Έτσι, τα ελληνικά σχολειά έγιναν, για πρώτη φορά στα χρονικά, θέατρα ασκήσεων ροπαλοφόρων και λοιπών τραμπουκοειδών και ο θεσμός των «καταλήψεων» έμελλε να περάσει στην Ιστορία ως μία ακόμη παγκό­σμια αρνητική πρωτοτυπία της δυστυχούς μεταπολιτευτικής Ελλάδας...

  Αυτή, λοιπόν, είναι σε γενικές γραμμές η συνοπτική ιστορία της ελεύθερης πτώσης της ελληνικής Παιδείας, που, καθώς επιτα­χύνει προς τον πάτο, παρουσιάζει μια σειρά εκφυλιστικών συμπτωμάτων, τα οποία μόνο απορία δεν θα πρέπει να γεννούν, αναφορικά με τα αίτια τους, αίτια άμεσα συνδεδεμένα με τη γενικότερη κοινωνική αποσάθρωση. Άλλωστε, όπως λέει και ο φιλόσοφος: «είναι εντελώς παράλογο να απορείς, όταν η συκιά γεννάει σύκα».

Το συλλογικό bullying

Ένας από τους καρπούς της τελευταίας εκ­παιδευτικής εσοδείας είναι και το περίφημο bullying, ήτοι το φαινόμενο του σχολικού εκ­φοβισμού, το οποίο, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, έχει λάβει λίαν ανησυχητικές διαστάσεις στα σχολεία των Αθηνών. Έντρομη η νεοελλη­νική κοινωνία πληροφορείται για συμμορίες ανηλίκων, αλλά και, ενίοτε, ενηλίκων, που λυ­μαίνονται τους σχολικούς χώρους ασκώντας ωμή βία κι εκφοβίζοντας τα δύσμοιρα ελλη­νόπουλα. Οι μέχρι χθες «πρότυποι» ναοί της γνώσης έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα φόβου... Παράλληλα, οι θεράποντες των δια­φόρων κοινωνικών ψευδοεπιστημών έχουν επιδοθεί σ' έναν αγώνα διατύπωσης της πιο απίθανης θεωρίας κι εξήγησης του εν λόγω φαινομένου. Τα πράγματα, όμως, είναι, όπως συνήθως, πολύ απλά: Η εκτίναξη των δει­κτών της σχολικής βίας είναι αποτέλεσμα της γενικότερης ηθικής αποδόμησης που συστηματικά καλλιεργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη νεοελληνική κοινωνία, η οποία, όπως έχουμε πει και σε παλαιότερα άρθρα, πάντοτε έπεται των υπολοίπων Δυτι­κών κοινωνιών, αναφορικά με τις αλλαγές και τους μετασχηματισμούς της.

  Αλλά, μιας και ξαναπιάσαμε τη Δύση -το εγκώμιο της οποίας συστηματικά πλέκουν οι πνευματικοί ταγοί μας τον τελευταίο καιρό-ας ανηφορίσουμε λίγο προς... Εσπερία μεριά, για να εντοπίσουμε την άκρη του μίτου που θα μας οδηγήσει, τόσο στο σημερινό χάλι, όσο και στα χειρότερα που έρχονται...

• Είναι τέλη της δεκαετίας του '90 και βρι­σκόμαστε στο Φυρτ (Furth) μια βιομηχανική πόλη της Βαυαρίας. Στο δημοτικό σχολείο, η δόκιμος δασκάλα της γερμανικής (η αντί­στοιχη φιλόλογος) προσπαθεί να συμφιλιω­θεί με την εικόνα της σχολικής τάξης που αντικρίζει, η οποία απέχει παρασάγγας από τους φοιτητικούς της πόθους και επιδιώξεις, καθώς βρίσκεται ενώπιον ενός τμήματος αποτελούμενου αποκλειστικώς από... Τούρ­κους μαθητές, μη ομιλούντες την Γερμανική - με την εξαίρεση του μοναδικού παρόντος Γερμανόπουλου να κάνει ακόμη πιο τραγικό το σκηνικό.

• Όσλο, 2010. Στο γυμνάσιο του Bjerke λαμβάνεται η γενναία απόφαση δημιουργίας ξεχωριστών τάξεων για τα παιδιά των γηγε­νών Νορβηγών, μετά από τις αθρόες αιτή­σεις μετεγγραφών που υπέβαλαν Νορβηγοί γονείς που δεν ανέχονταν τον εκφοβισμό που δέχονταν τα παιδιά τους από τα παιδιά μεταναστών από ισλαμικές κυρίως χώρες, επειδή είναι ξανθά, γαλανομάτικα και τρώνε χοιρινό παριζάκι...

• Πίσω στην Ελλάδα, τώρα. Πέραμα, Νο­μός Αττικής, 2007. Η δασκάλα του δημοτικού διαπιστώνει τη δυσκολία στη επιτέλεση του εκπαιδευτικού της έργου, αφού η πλειοψηφία της τάξης αποτελείται από παιδιά Αρά­βων (λαθρο)μεταναστών, τα οποία δε γνωρί­ζουν γρυ ελληνικά κι ούτε προτίθενται να μά­θουν, παρακωλύοντας έτσι την προγραμμα­τισμένη πορεία των γλωσσικών μαθημάτων. Στις αγωνιώδεις της αναφορές, το Υπουρ­γείο (τέως εθνικής) Παιδείας απαντά συνι­στώντας προβιβασμό των εν λόγω «προβλη­ματικών» μαθητών, άνευ συζήτησης! (Το διακύβευμα της υποχρεωτικής εννιάχρονης εκπαίδευσης ως προαπαιτούμενου μόνιμης παραμονής είναι, άλλωστε, πολύ ισχυρό...) Καμία κουβέντα, φυσικά, για τα δυστυχή παι­δάκια της ελληνικής μειοψηφίας, που κατα­δικάζονταν σε αμάθεια, λόγω της αναγκαστι­κής διδακτικής επιβράδυνσης. Στη δημο­κρατία, άλλωστε, νόμος είναι το δίκιο των πολλών...

• Χαλάνδρι Αττικής, 2012. Οι γονείς των παιδιών ενός δημοτικού σχολείου αποφασί­ζουν να αντιδράσουν δυναμικά στη μεθο­δευμένη προσπάθεια της επισήμου Πολι­τείας να εντάξει βιαίως ομάδες Αθίγγανων στις ελληνικές σχολικές τάξεις. H διαμαρτυ­ρία τους προκαλεί τη μήνι της κατεστημένης «ανθρωπιστικής» τυραννίδας των ΜΚΟ, που φροντίζει, μέσα από την κυριαρχία της στα κατεστημένα ΜΜΕ, να στολίσει τους ανήσυ­χους γονείς με το τυπικό για την περίπτωση υβρεολόγιο, χαρακτηρίζοντας τους «φασί­στες» και «ρατσιστές».

  Είναι προφανές, λοιπόν, από τα παρα­πάνω, πως πέραν του κοινότυπου εκφοβι­σμού που αφορά μεμονωμένα άτομα και πε­ριστάσεις, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες –και, κατ’ ακολουθία, η ελληνική– έχουν αρχίσει να έρχονται σε επαφή με μια πιο συλλογική μορφή απειλής, που έρχεται ως αποτέλεσμα της ολοένα διογκούμενης μετανάστευσης, και δη από μη ευρωπαϊκές και μη χριστιανι­κές χώρες.

  Τα στοιχεία, όσον αφορά στην πατρίδα μας, είναι εξόχως ανησυχητικά, καθώς, ήδη, σε μεγάλο αριθμό σχολείων του υποβαθμι­σμένου κέντρου των Αθηνών τα Ελληνό­πουλα είναι μειονότητα και σε πολλές περι­πτώσεις, δυστυχώς, ανύπαρκτα! Οι παρα­πάνω διαπιστώσεις, σε συνδυασμό με τον δημογραφικό μαρασμό και τον κατευθυνό­μενο αφελληνισμό της σχολικής ύλης, συνι­στούν τον επιθανάτιο ρόγχο της έννοιας της εθνικής Παιδείας, όπως την ορίσαμε στις αρ­χές του άρθρου, φανερώνοντας, παράλληλα, το αδιέξοδο του χειμαζόμενου Έλληνα γο­νιού, που, μεσούσης της κρίσεως, φαίνεται να μην έχει και πολλές επιλογές, πέραν του δημόσιου σχολειού.

Ή μήπως έχει;.

Homeschooling. Μήπως, τελικά, είναι η λύση;

Μπορεί να ακούγεται εν πρώτοις παράδοξο, αλλά η υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση, δηλαδή το σύστημα όπου το κράτος αποφαί­νεται αποκλειστικώς για την ποιότητα και την ποσότητα της παρεχόμενης εκ­παίδευσης, δεν είναι και τόσο παλιά ιστορία ή, τουλάχιστον, τόσο παλιά όσο οι θιασώτες της θέλουν να υποστηρί­ζουν.

  Τα δημόσια σχολεία επεκράτησαν στον Δυτικό κόσμο γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, διακόπτοντας, στην ουσία, την πανάρχαια παράδοση της οικοδιδασκαλίας, που μέχρι τις αρχές της βιο­μηχανικής επανάστασης αποτελούσε την παραδοσιακή μέθοδο εκπαίδευσης των παιδιών.

  Την κατ' οίκον διδασκαλία, αυτή την παλαιά και δοκιμασμένη εκπαιδευτική πρακτική φαίνεται πως αποφάσισαν να αναγεννήσουν κάποιοι τολμηροί γονείς στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Απογοητευμένοι από την ποιότητα της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης και άμεσα αμφισβητούντες την κρατική απολυτότητα στον τρόπο διδασκαλίας των παιδιών τους, αποφάσισαν να δώσουν σάρκα και οστά   στο   εκπαιδευτικό   όραμα του Homeschooling, δηλαδή της εκπαίδευσης στο σπίτι.

  Πρωτοπόρος αυτής της εκπαιδευτικής αναγέννησης ήταν ένας δάσκαλος από τη Νέα Υόρκη ονόματι John Holt (1923-1985). Ο Holt, βαθιά ευαίσθητος και συνειδητοποιη­μένος εκπαιδευτικός, καταπιάστηκε από τις αρχές της επαγγελματικής του πορείας με το μείζον ζήτημα της μαθησιακής αποτυχίας, ξεκινώντας από τη βασική αριστοτελική πα­ραδοχή πως κάθε άνθρωπος είναι φύσει φι­λομαθές ον. Έτσι, προσπάθησε να αναζητή­σει όλες εκείνες τις στρεβλώσεις που πα­ρουσιάζονται στη ζωή ενός μικρού παιδιού ωθώντας το, τελικώς, στην άρνηση της μά­θησης και τη σχολική αποτυχία.

  Ο Holt δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για να καταλάβει πως κύριος υπαίτιος αυτής της στρεβλής πορείας ήταν το δημόσιο σχολείο, που με τις υποχρεωτικές και απολυταρχικές δομές του συνέθλιβε κάθε έννοια ιδιαιτερότη­τας και προσωπικής κλίσης του μικρού μα­θητή. Παιδιά εξαιρετικά χαρισματούχα κατέ­ληγαν αποτυχημένοι και αποξενωμένοι μαθη­τές, λόγω ενός βασικού παράγοντα, πανταχού παρόντος σε κάθε σχολική τάξη: του φόβου!

  Στην ίδια κατεύθυνση και την ίδια περίοδο με τον Holt, άλλοι δύο επιστήμονες της εκ­παίδευσης, ο Raymond και η Dorothy Moore, δημοσιεύουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους για τις σχολικές επιδόσεις στην πρώιμη ηλικία, καταλήγοντας σε πρω­τοφανή συμπεράσματα αναφορικά με τον άκρως επιζήμιο ρόλο της πρώιμης σχολικής εκπαίδευσης στον ψυχισμό των μικρών παι­διών. Συγκεκριμένα, εντόπισαν την απαρχή όλων των προβλημάτων μάθησης και συ­μπεριφοράς στη βίαιη αποκοπή των παιδιών από το οικείο τους περιβάλλον, σε μια ψυχο­λογική ηλικία (κάτω των 8 ετών) που μόνο ενδεδειγμένη δεν θα μπορούσε να χαρακτη­ριστεί, και την ένταξη τους σε ένα ανοίκειο, αφιλόξενο και άκρως εχθρικό περιβάλλον, όπως είναι αυτό του δημόσιου σχολείου.

  Η πρωτοπορία των παραπάνω εκπαιδευτι­κών και τα ριζοσπαστικά πορίσματα τους εί­χαν μεγάλη απήχηση στην αμερικανική κοι­νωνία, όπως διαπιστώνεται από τη μεγάλη αύξηση υιοθέτησης του homeschooling μο­ντέλου. Συγκεκριμένα, ενώ στις αρχές τις δε­καετίας του 1970, μόνο 15.000 παιδιά επέλε­γαν τον συγκεκριμένο τρόπο εκπαίδευσης, το 2006, ο αριθμός τους έφτασε στα 2,4 εκα­τομμύρια!

  Ένα από τα ακαταμάχητα πλεονεκτήματα της κατ' οίκον εκπαίδευσης, όπως, τουλάχι­στον, εφαρμόζεται στην Αμερική, είναι η με­γάλη ελευθερία που έχουν οι γονείς στην επι­λογή του ιδανικότερου, για τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του παιδιού τους, μοντέλου διδασκαλίας, επιλέγοντας μέσα από μια πληθώρα προσφερόμενων εκπαιδευτικών προ­γραμμάτων (τα περίφημα curricula). Αυτή η ευχέρεια επιλογής έχει ιδιαίτερη σημασία για τα δικά μας εκπαιδευτικά πράγματα, καθώς ανάμεσα στα πιο δημοφιλή προγράμματα συ­ναντούμε και curricula κλασσικών σπουδών, δηλαδή μοντέλα προσανατολισμένα στις πα­ραδοσιακές μορφές μάθησης, όπως είναι το trivium (γραμματική, λογική, ρητορική) και το quadrivium (αριθμητική, γεωμετρία, μου­σική, αστρονομία), και στην μελέτη των κλασσικών γλωσσών, δηλαδή των αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών!

  Επίσης, πρέπει να σημειωθεί το μεγάλο πνεύμα συνεργασίας που διέπει όλους τους γονείς που ασπάζονται τη φιλοσοφία του Homeschooling, γεγονός που έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου αλλη­λοδιδακτικής υποστήριξης, όπου εξειδικευ­μένοι γονείς σε συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα παρέχουν την εμπειρία τους σε άπειρους homeschoolers, είτε διά ζώσης, είτε μέσω Διαδικτύου.

  Τα ποσοστά επιτυχίας στις κρατικές εξε­τάσεις των παιδιών που ακολουθούν τη homeschooling εκπαίδευση αποτελούν την καλύτερη απάντηση στους διαφόρους επι­κριτές της οικοδιδασκαλίας. Συγκεκριμένα, μια έρευνα του 2008 κατέδειξε μια ποσοστι­αία υπεροχή της τάξεως του 37% των homeschooled παιδιών έναντι των μαθητών του παραδοσιακού σχολείου, όσον αφορά τις επιδόσεις σε διάφορα προαγωγικά test της αμερικανικής Πρωτοβάθμιας και Δευτερο­βάθμιας εκπαίδευσης!

  Και, φυσικά, είναι αυτή η επιτυχημένη πο­ρεία των οικοδιδασκομένων μαθητών, που τους ανοίγει διάπλατα τις πόρτες ολοένα και περισσότερων κολλεγίων και πανεπιστη­μίων, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη μορφωτική τους εξέλιξη... Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με μια τελευταία καταγραφή της HSLDA (HomeSchool Legal Defence Association), 900 κολλέγια και πα­νεπιστήμια, τις περισσότερες φορές υψηλο­τάτων εκπαιδευτικών standards, όπως π.χ. το Harvard, το Princeton, το Cornell και το Stanford, έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες τους για τους επιτυχημένους του home-schooling!

  Τέλος, είναι άξιο αναφοράς το παροιμιώ­δες ποσοστό αυτοπεποίθησης και προσωπι­κής συγκρότησης που παρουσιάζουν τα homeschooled παιδιά, όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα των διαφόρων ψυχολογι­κών test. Και είναι αυτή ακριβώς η αυτοπε­ποίθηση που τους κατατάσσει στην κορυφή της κοινωνικοποίησης, αφού, όπως έδειξε έρευνα του 2003, οι homeschoolers κυριαρ­χούν σε διάφορες συλλογικές δραστηριότητες, όπως π.χ. τον αθλητισμό, τον εθελοντι­σμό και τις χριστιανικές οργανώσεις, σ' ένα ποσοστό της τάξεως του 71%, σε σχέση με το 37% των προερχομένων από τη δημόσια εκπαίδευση παιδιών!

  Η μάθηση στο σπίτι είναι μια φυσική ανα-καλυπτική διαδικασία που καλλιεργεί τη θε­τικότητα και την αισιοδοξία στην παιδική ψυχή. Τα παιδιά του Homeschooling δηλώ­νουν σ' ένα μεγάλο ποσοστό χαρούμενα με τη ζωή τους, σε αντίθεση με τα παιδιά των δημοσίων σχολείων... Μήπως είναι καιρός, άραγε, αυτό το εκπαιδευτικό κύμα θετικής ενέργειας να 'ρθει και στη χώρα μας, όπου όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά;

Αποδεσμευόμενοι από τη δημόσια παιδεία..

Μια προσπάθεια εφαρμογής του οικοδιδασκαλικού μοντέλου στην Ελλάδα θα προσέ­κρουε, φυσικά, σε παγιωμένες εκπαιδευτι­κές αντιλήψεις και νομικούς σκοπέλους. Η αποθέωση του δημόσιου σχολείου, απότοκο συγκεκριμένων ιδεολογικών αντιλήψεων, και ο καταδικασμός κάθε συζήτησης αμφι­σβήτησης του ρόλου του, θα δημιουργούσαν, σίγουρα, ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον για όσους γονείς επιθυμούσαν έναν διαφορετικό τύπο μάθησης για τα παιδιά τους.

  Εύλογα άλλωστε, οι επικριτές του home-schooling θα αντέτασσαν το οικονομικό ζή­τημα, αναφερόμενοι σε φτωχά λαϊκά στρώ­ματα, που, ενδεχομένως, να μην διαθέτουν το κατάλληλο οικονομικό και μορφωτικό επί­πεδο, ώστε να μπορούν να εκπαιδεύσουν μό­νοι τους τα παιδιά τους. Έτσι, οι θιασώτες της λεγόμενης «δωρεάν Παιδείας» θα έβρι­σκαν πρόσφορο έδαφος για την επιχειρημα-τολόγησή τους, αναφορικά με την ανάγκη διατήρησης του ελληνικού εκπαιδευτικού... απολιθώματος.

  Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτε πιο αναλη­θές από τη «δωρεάν Παιδεία». Το αποδει­κνύουν οι πακτωλοί χρημάτων που, εδώ και δεκαετίες, σπαταλώνται στην περιβόητη «πα­ραπαιδεία», μια ακόμη παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία, επιβαρύνοντας, όπως είναι προ­φανές, κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώ­ματα, τα οποία υποβάλλονται σε μια απί­στευτη αφαίμαξη, προκειμένου τα παιδιά τους να είναι ικανά να αντεπεξέλθουν στη φρενήρη κούρσα του σκληρού εκπαιδευτικού ανταγωνισμού. Η παραπαιδεία είναι η τρανότερη απόδειξη όχι απλά της ανεπάρ­κειας, αλλά της καθολικής αποτυχίας της ελ­ληνικής δημόσιας Παιδείας.

  Αν δε, αναλογιστούμε πως ένα πολύ με­γάλο μέρος από την οικονομική πίτα της πα­ραπαιδείας αφορά ιδιαίτερα μαθήματα, κατα­λαβαίνουμε πως μία μορφή homeschooling, έστω και στρεβλή, έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια στη συνείδηση των Ελλήνων γονιών. Και δεν είναι, φυσικά, μόνο η επι­λογή του οικοδιδασκαλικού μοντέλου, αλλά και τα, πολλές φορές απλησίαστα, δίδακτρα των καλών ιδιωτικών σχολείων, που αποδει­κνύουν ότι η έννοια της δωρεάν παιδείας έχει πάει, εδώ και πολύ καιρό, περίπατο...

  Μια ενδεχόμενη λύση στο παραπάνω πρό­βλημα, που συμβαδίζει απόλυτα και με την οικονομική δυσχέρεια των καιρών μας, ίσως να είναι τα περίφημα «σχολικά κουπόνια». Η ιδέα των σχολικών κουπονιών, που υποστη­ρίχθηκε έντονα στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του '50, από τον οικονομολόγο Μίλτον Φρήντμαν, είναι πολύ απλή: Αντί το κράτος να επιβαρύνει φορολογικά τους φτωχούς πολί­τες αντιπαρέχοντάς τους κακής ποιότητας δημόσια παιδεία, θα τους χορηγεί εκπαιδευ­τικά κουπόνια, με τα οποία θα μπορούν να πληρώνουν το μεγαλύτερο, ή και ολόκληρο . το μέρος των εξόδων φοίτησης των παιδιών τους, είτε αυτά αφορούν ιδιωτικούς καθηγη­τές, εάν μιλάμε για homeschooling, είτε ιδιω­τικά εκπαιδευτικά ιδρυματα! Έτσι, ο οικονο­μικός παράγοντας θα έπαυε, εν μέρει, να λει­τουργεί αποτρεπτικά, όσον αφορά την πρό­σβαση των οικονομικά ασθενέστερων στις εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης.

Είναι προφανές πως η υιοθέτηση της εν λόγω εκπαιδευτικής πρότασης θα προκα­λούσε οργισμένες αντιδράσεις στην, τελούσα υπό χρόνια αριστερή πνευματική κατοχή, ελ­ληνική κοινωνία, αποδεικνύοντας με τον πιο προφανή τρόπο πως πίσω από κάθε ιδεολο­γική περιχαράκωση, στο όνομα του λαού και των συμφερόντων του, κρύβεται η βαθύτατη εναντίωση προς αυτό που αποτελούσε ανέ­καθεν το βασικό προαπαιτούμενο της γνώ­σης: την ελευθερία! Άλλωστε, το έχει πει και ο εθνομάρτυρας: «όποιος ελεύθερα ουλλογάται, συλλογάται καλά»...

Τα νέα κρυφά σχολειά

Η ανησυχία μας για τον ασταμάτητο κατή­φορο του ελληνικού δημόσιου σχολειού, όπως περιγράφτηκε στην αρχή του άρθρου, μας ώθησε στην αναζήτηση όλων εκείνων των εναλλακτικών που θα μπορούσαν να προσφέρουν μία ελπιδοφόρο διέξοδο σ' έναν λαό που η επιβίωση του εξαρτάται άμεσα από την εθνική του παιδεία. Εθνική Παιδεία, όμως, σήμερα, δεν υπάρχει, γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει εθνικό κράτος να τη δημιουρ­γήσει και να την προστατέψει.

  Αυτή η διαπιστωμένη απώλεια ενός πνευ­ματικού ομφαλού, ικανού να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τους Έλληνες, πρέπει να ενεργοποιήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις, που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανα­στροφή της επιθανάτιας εθνικής πορείας. Αυτός θα πρέπει να είναι και ο βασικός στό­χος της νέας μεγάλης πνευματικής διασπο­ράς, που υπαινιχθήκαμε πριν.

  Στην κατεύθυνση αυτή, η υιοθέτηση μο­ντέλων και μεθόδων προερχόμενων από το εξωτερικό (στην περίπτωση του Home-schooling, απ' τις ΗΠΑ), δεν συνιστά ούτε ξενομανικό μιμητισμό, ούτε ιδεολογικό καπρίτσιο. Ναι, είναι αλήθεια ότι οι ιδέες της ελεύ­θερης οικοδιδασκαλίας και των εκπαιδευτι­κών κουπονιών υποστηρίζονται θερμώς από τους ακραιφνείς φιλελευθέρους, οι οποίοι προσβλέπουν -και σ' αυτόν τον τομέα- σε μια απελευθέρωση της εκπαιδευτικής αγο­ράς. Το ζήτημα, όμως, για τον σκεπτόμενο Έλληνα, σήμερα, δεν πρέπει να είναι τόσο η ιδεολογική καταγωγή μίας πολιτικής, αλλά η εθνική ωφέλεια της, αν εφαρμοστεί σωστά προσαρμοζόμενη στις ιδιαιτερότητες της ελ­ληνικής πραγματικότητας. Και το μοντέλο του Homeschooling μπορεί, σίγουρα, να λει­τουργήσει θετικά. Άλλωστε, δεν είναι καθό­λου ξένο προς την ελληνική παράδοση. Στην κλασσική Αθήνα του 5ου π.χ. αιώνα, η διδα­σκαλία ήταν ιδιωτική και οι νέοι Αθηναίοι εκ­παιδεύονταν από επαγγελματίες οικοδιδασκάλους. Ο Έλληνας γονιός πρέπει να επα­νακτήσει το δικαίωμα στην ελευθερία, που συνιστά η δυνατότητα επιλογής της σωστής εκπαίδευσης για τα παιδιά του. Κι αυτό το δι­καίωμα είναι, σήμερα, στον καιρό της νέας πνευματικής σκλαβιάς, επιτακτικότερο από ποτέ. Οι πυρήνες του Homeschooling μπο­ρούν να δημιουργήσουν τα νέα κρυφά σχο­λειά, που θα αναλάβουν την ιερή αποστολή διατήρησης της εθνικής φλόγας, σ' ένα εξ ορισμού αντίξοο και παγκοσμιοποιημένο πε­ριβάλλον. Η κατάργηση του καθεστώτος της υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης και η εισαγωγή του θεσμού των εκπαιδευτικών κουπονιών, μπορούν να δώσουν ώθηση στη δημιουργία πρότυπων ιδιωτικών σχολειών, όπου τα ελληνοχριστιανικά γράμματα θα καλ­λιεργούνται απρόσκοπτα, μακριά από... Ρεπούσηδες και «καταργήσεις θρησκευτικών», για όποιον θέλει να τα παρακολουθήσει.

  Το αλληλοδιδακτικό πνεύμα που χαρακτη­ρίζει τους Αμερικανούς γονείς του home-schooling, μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για την επανάκτηση ξεχασμένων κοινωνικών δε­σμών και την αναβίωση του πνεύματος των ελληνικών κοινοτήτων, που, όπως λέει και το τραγούδι «φτιάχνουν», πάντα, «άλλους γα­λαξίες». Ο λαός μας, άλλωστε, μαρτυρεί μια μεγάλη αλήθεια, όταν λέει πως κάποιος «έχει πάρει σωστές αρχές από το σπίτι του». Κα­νείς δεν είπε ποτέ το αντίστοιχο για το σχο­λειό του... Καιρός, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες να ξανακάνουμε τα σπίτια μας κρυφά σχο­λειά και ναούς της γνώσης, όσο ακόμα, φυσικά, τα έχουμε. Γιατί, όπως ίσως θα γνωρίζετε, προβλέπεται να μας τα πάρουν και αυτά...

[Κείμενο φωτογραφιών]

  O Rousas John Rushdoony, Αμερικανός φιλόσοφος και θεολό­γος, υπήρξε από τους πρώτους υποστηρικτές του Homeschooling. Φανατικός πολέμιος του κοσμικού κράτους, το οποίο θεωρούσε φορέα ανηθικότητας και διαφθοράς, αγωνίστηκε για τη διάδοση της οικοδιδασκαλίας, που θεωρούσε ως το ιδανικότερο μέσο επα­ναφοράς των χριστιανικών αξιών στην κοινωνία. Οι απόψεις του. παρά τις συντηρητικές τους εξτραβαγκάντσες, επηρέασαν Βαθύ­τατα το homeschooling κίνημα, σε σημείο που να καλείται ως αυ­θεντία στους νομικούς αγώνες των αμερικανών homeschoolers. Σήμερα, 12 χρόνια μετά το θάνατο του, παραμένει μια εμβλημα­τική φιγούρα της λεγομένης χριστιανικής δεξιάς στις ΗΠΑ.

  John Holt: «Η "εκπαίδευση" είναι πιθανώς η πιο απολυταρχική και επικίνδυνη απ' όλες τις κοινωνικές επινοήσεις της ανθρωπότητας. Είναι το βασικό θεμέλιο του σύγχρονου τυ­ραννικού κράτους, στο οποίο οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι τίποτε περισσότερο από πα­ραγωγοί, καταναλωτές, θεατές και οπαδοί, καθοδηγούμενοι όλο και περισσότερο, σε όλους τους τομείς της ζωής τους, από την απληστία, το φθόνο και τη βία. Δεν επιθυμώ να βελτιώσω την "εκπαίδευση", αλλά να την ξεφορτωθώ μια για πάντα, να δώσω ένα τέ­λος στην άσχημη κι απάνθρωπη διαδικασία της πολτοποίησπς ψυχών και να βοηθήσω τους ανθρώπους να φτιάξουν μόνοι τους την προσωπικότητα τους». Ο John Holt, θεωρείται, δικαίως, σήμερα, ο πρωτοπόρος του Homeschooling κινήματος.

  To Logos School στο Idaho των ΗΠΑ. είναι ένα οπό τα πρώτα αμερικανικά σχολεία που υιοθέτησαν, όπως φανερώνει και το όνομα του, το κλασσικό χριστιανικό μοντέλο εκπαίδευσης, που συνίσταται στην αναβίωση της σπουδής των λεγομένων «ελευθερίων τεχνών» (artes liberates) της κλασσικής Αρχαιότητας. Όπως φαίνεται κι από τις φωτογραφίες, δεν πρόκειται για κάποιο κλειστό ίδρυμα θρησκόληπτων φανατικών, αλλά για ένα σύγχρονο σχολείο που έχει προσαρμόσει τις κλασικές διδαχές στη σύγχρονη πραγματικότητα, a μετέχοντας παράλληλα σ' όλα τα κοινωνικά δρώμενα. (Εδώ βλέπουμε την ομάδα basket του). Στη χώρα που γέννησε την έννοια του Λόγου, πάντως. Logos schools δεν υπάρχουν. Υπάρχουν, όμως, σχολεία «Με­λίνα Μερκούρη»...

  Η δημόσια εκπαίδευση καθιερώθηκε στη Δύση τον 19ο αιώνα και ουσιαστικά αποτέ­λεσε συνέχεια του Σπαρτιατικού προτύπου εκπαίδευσης, όπου τα παιδιά αποχωρίζονταν τους γονείς τους σε ηλικία επτά ετών και την εκπαίδευση τους αναλάμβανε η πολιτεία της Σπάρτης, έως την ηλικία των είκοσι χρόνων. Αυτού του είδους η αγωγή είχε ως βασικό σκοπό την παραγωγή πολεμιστών με λιτό πνεύμα.

  Αντίθετα, στην αρχαία Αθήνα επικρατούσε το μοντέλο της κατ’ οίκον διδασκαλίας, με απο­τέλεσμα τη δημιουργία πολιτών όπως αυτοί που περίγραφα ο Περικλής στον «Επιτάφιο». Στα σύγχρονα κράτη, η δημόσια εκπαίδευση σκόπευσε κυρίως στο να αναπαράγει το εκά­στοτε «εθνικά ιδεολόγημα» κάθε κράτους. Σήμερα, ωστόσο, η Παγκοσμιοποίηση έχει εξαρτήσει οικονομικά όλα τα κράτη και έτσι έχουν περιέλθει στην κατοχή της όλοι οι εκ­παιδευτικοί θεσμοί για να τους χρησιμοποιεί για δικό της όφελος...

Η κατάσταση στην Ελλάδα

  Στην Ελλάδα δεν προβλέπεται Κατ' Οίκον Εκπαίδευση από τον νόμο. Το ελληνικό κράτος επιτρέπει την εκπαίδευση στο σπίτι ως εξαίρεση, μόνο εάν υπάρχει πι­στοποιημένη ανάγκη του μαθητή (ΦΕΚ 78/τεύχος Α΄/14-03-2000). Οι ειδικές εκπαι­δευτικές ανάγκες του μαθητή πιστοποιούνται από τα Κέντρα Διάγνωσης, Αξιόλογη-s σης και Υποστήριξης (ΚΔΑΥ), που υπάγο­νται στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας ή Δευ­τεροβάθμιας Εκπαίδευσης κάθε Νομαρ­χίας·

  Σήμερα, μέσα στο πλαίσιο της παγκό­σμιας προώθησης της Κατ' Οίκον Απα­σχόλησης, θα προκύψει αναγκαστικά καί στην Ελλάδα το ζήτημα της Κατ' Οίκον Εκπαίδευσης. Ωστόσο, είναι φανερό ότι αυτή συνδέεται με πολλούς άλλους παρά­γοντες, αφού προϋποθέτει «παλαιού» τύπου οικογένειες (είτε ο παππούς και η για­γιά στο σπίτι, είτε μη εργαζόμενη μητέρα, κ.λπ.). Οι σημερινοί εργαζόμενοι γονείς άλ­λωστε, προτιμούν να στέλνουν αρκετές ώρες τα παιδιά τους στο σχολείο, για να απαλλάσσονται της ευθύνης της φύλαξης τους...

  Η κατ' οίκον διδασκαλία αποτελεί νό­μιμη διαδικασία στις ΙΗΠΑ, στον Καναδά, τη Δανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Φινλανδία, τη Νορβηγία, τη Μεγάλη Βρε­τανία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.: Σύμφωνα με τα στοιχεία, Κατ' Οίκον Εκπαίδευση έχουν επιλέξει:

• 2,5 εκατομμύρια μαθητές στις H.Π.A.

• 1 εκατομμύριο μαθητές στη Ρωσία

• 80.000 μαθητές στη Μεγάλη Βρετανία.

«Οι νεκρές φύσεις του ελληνικού σχολειού». Συνήθεις εικόνες μετακαταληπτικών σκηνι­κών. Ο ελληνικός λαός φορολογείται βαρέως και του επιστρέφονται σκουπίδια. Η κατάρ­γηση της υποχρεωτικής δημόσιας Παιδείας με την παράλληλη εισαγωγή του θεσμού των σχολικών κουπονιών και του Homeschooling θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος στην εκπαι­δευτική αθλιότητα (παραπαιδεία, φροντιστή­ρια, διαρροή θεμάτων εξετάσεων, κ λπ. κ.λπ).

Η δωρεάν (αλλά και υποχρεωτική) Παιδεία έχει νόημα μόνο αν είναι Εθνική Παιδεία. Αλλά το να πληρώνουν φό­ρους οι Έλληνες πολίτες για να χρηματοδοτούνται αντε­θνικοί στόχοι ή να πλουτίζουν οι μετέχοντες της... παραπαιδείας είναι εντελώς άδικο. Στη φωτογραφία. Ελληνόπουλα χορεύουν παραδοσιακούς χορούς υπό τη σκέπη της γαλανόλευκης και των πορτρέτων αγωνιστών του '21. Μια εικόνα-εφιάλτης για τους «εκ­συγχρονιστικούς νόες» των διαφόρων παιδαγωγικών ιν­στιτούτων. Η συγκεκριμένη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα γνωστής Μητροπόλεως του νομού Αττικής. Πολλές μητροπόλεις και εκκλησιαστικά ιδρύματα διατη­ρούν ιδιωτικά σχολεία, αλλά, δυστυχώς, η οικονομική κρίση δεν επιτρέπει την αύξηση τους, ούτε την πρόσβαση σε αυτά περισσοτέρων Ελλήνων. Ο θεσμός των σχολικών κουπονιών θα επιτρέψει την αύξηση εκπαιδευτικών ιδρυ­μάτων που θα προάγουν την ελληνική παιδεία κάνοντας, έτσι, τον εφιάλτη των εθνομηδενιστών πραγματικότητα..

{ Γιώργος Λάλος, περιοδικό «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ», τεύχος 208, 6/3/2013}

*

Οι ομάδες πιέσεως (λόμπυ) και τα εγκληματικά λάθη των Ελλήνων πατριωτών

Γράφει ο Ιφικράτης Αμυράς (τηλ. 6932353329)

("ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ", Τρίτη 15-1-2013, σελ. 16.)

Αρκετοί πατριώτες αγνοούν το πώς λειτουργεί η πολιτική α­ρένα. Και πέφτουν σε από­γνωση αντιδρώντας σπασμωδικώς εμπρός στην οικονομι­κή καταστροφή που υφίστανται. Έχοντας παγιδευτεί στην γραμμή που ρίχνουν τα καθεστωτικά μμε, κατηγορούν για σκάν­δαλα και διαπλοκή την υπόθεση Ζήμενς-Χριοτοφοράκου, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, κλπ.

Μισό λεπτό. Ας αφήσουμε στην άκρη τα ζητήματα ηθικής, και ας κοιτάξουμε την ω­μή πραγματικότητα. Τα κόμματα και οι πο­λιτικοί ανέκαθεν εκπροσωπούσαν συγκε­κριμένα συμφέροντα. Ο Παπανδρέου εκ­προσωπούσε τα συμφέροντα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ όταν φώναζε «θέλουμε παγκόσμια διακυβέρνηση». Ο Παπαδήμος εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των ευρω­παϊκών τραπεζών. Ο Σημίτης εκπροσω­πούσε τα συμφέροντα του Λαμπράκη και του Μπόμπολα. Ο Σαμαράς εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Μέρκελ στην Ελλάδα. Αυτή την στιγμή δεν αναλύουμε το ζήτημα πάνω σε έναν άξονα ηθικής, αλλά πάνω σε έναν άξονα ρεαλισμού. Στις ΗΠΑ τα λό­μπυ (οργανωμένες ομάδες πιέσεως) είναι ενσωματωμένα στην πολιτική κουλτούρα της αμερικανικής ζωής. Εκεί τα λόμπυ δεν εκπροσωπούν κατ' ανάγκη συμφέροντα μεγαλοκεφαλαιούχων. Ως λόμπυ λειτουρ­γεί και η φιλοζωική οργάνωση ΡΕΤΑ, η ο­ποία αγωνίζεται ενάντια στην κακοποίηση των ζώων. Ως λόμπυ λειτουργεί και η ACLU, οργάνωση που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ. Στην Αμερική αποτελεί τυπική διαδικασία μία ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέρο­ντα να συγκροτείται σε οργάνωση, να προσλαμβάνει πολιτικούς συμβούλους, να καταρτίζει στρατηγική προσβάσεως στα μμε, και να αναθέτει σε ειδικές εταιρίες τις διασυνδέσεις με τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον. Όμως στην Ελλάδα αυτό θε­ωρείται «λάδωμα», «διαπλοκή», «ρουσφέ­τι». Ενώ πρόκειται για επαναλαμβανόμενη κατάσταση ανά τους αιώνες. Οι πολιτικοί πάντα εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμ­φέροντα.

  Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι πα­ραγωγοί αγαθών και οι πατριώτες δεν έ­χουν κατανοήσει ότι πρέπει να οργανω­θούν και να αποκτήσουν πρόσβαση στην εξουσία. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνον με μακροχρόνια επένδυση στην πολιτική. Στην Ελλάδα, όπως και στο εξωτερικό, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλο­εργολάβοι, επενδύουν στην πολιτική τους εκπροσώπηση. Οι Έλληνες παραγωγοί και πατριώτες τι πράττουν; Απολύτως τίποτε. Οι αγρότες, βιοτέχνες, και βιομήχανοι δεν επενδύουν στο μέλλον. Μόνιμη τακτική τους είναι όταν ανέρχεται ένας πολιτικός στην εξουσία να προσπαθούν να τον δουν στο γραφείο του και να του υποβάλλουν κάποιο αίτημα, όταν ήδη ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει δεσμευθεί πολλαπλώς από τα οργανωμένα συμφέροντα που τον ανέ­δειξαν. Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελλήνων αγροτών και βιοτεχνών, όταν τον έχουν αναδείξει οι πο­λυεθνικές. Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελληνικών βιομηχα­νιών όταν τον έχουν στηρίξει οι τράπεζες. Αυτό που έκανε η Ζήμενς με τον Χριοτοφοράκο, από νομικής απόψεως ήταν πα­ράνομο. Αλλά στην πραγματικότητα επέν­δυσε στο μέλλον εξαγοράζοντας πολιτική και δημοσιογραφική ισχύ, έναντι των α­νταγωνιστών της. Αυτό πράττουν τόσο καιρό και οι τραπεζίτες. Για να ψηφιστούν όλα αυτά τα μέτρα υπέρ τους, σημαίνει ό­τι επένδυσαν χρόνο και χρήμα για να προ­ωθήσουν τους δικούς τους ανθρώπους στην εξουσία.

  Ας δούμε τί έπραξε το κίνημα του νεοφιλε­λευθερισμού για να αποκτήσει εξουσία και διασυνδέσεις στην κορυφή της πολιτι­κής πυραμίδος. Ξεκινώντας πριν πέντε δε­καετίες από την σχολή του Σικάγου, έθεσε ως στόχο να δημιουργεί στρατιές φοιτη­τών, στους οποίους επένδυε χρόνο και χρήμα, με σκοπό 20-30 χρόνια μετά την α­ποφοίτηση τους να καταλάβουν κυβερνη­τικές θέσεις. Όταν αυτοί οι οικονομολόγοι εισήλθαν στην εξουσία, άρχισαν με την σειρά τους να εξαγοράζουν πολιτική ισχύ για λογαριασμό των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων.

  Πρόκειται για ένα απλό σχέδιο, το οποίο κάλλιστα θα έπρεπε να είχαν αντιγράψει στην Ελλάδα οι αγρότες, οι βιοτέχνες, και οι βιομήχανοι. Αντί να στέλνουν επιστολές διαμαρτυρίας στην κατοχική κυβέρνηση παραπονούμενοι ότι τους έχει εγκαταλεί­ψει, θα έπρεπε να επενδύουν χρόνο και χρήμα σε νέους πολιτικούς, οικονομολό­γους, μηχανικούς, και δημοσιογράφους, με σκοπό μετά από 20-30 χρόνια να κατα­λάβουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτοί με την σειρά τους να προωθούν τα παραγωγικά συμφέροντα της Ελλά­δος.

  Οι παραγωγοί στην Ελλάδα πρέπει να ε­ντοπίζουν νεαρούς πολιτικούς και φοιτη­τές και να χρηματοδοτούν τις μεταπτυχια­κές τους σπουδές. Να τους προωθούν, να τους προβάλλουν, και να τους δεσμεύουν ότι θα προωθούν τα δικά τους συμφέρο­ντα έναντι των ξένων πολυεθνικών, όσο α­νέρχονται στην κοινωνική κλίμακα. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα, με τις Ελ­ληνίδες πολύτεκνες μητέρες. Ζουν ένα δράμα μετά την περικοπή των γλίσχρων ε­πιδομάτων τους. Όμως δεν είναι επόμενο να συμβεί αυτό, όταν οι πολύτεκνοι αγνο­ούν τί σημαίνει η φράση «πολιτική στρατη­γική»; Το τί πράττουν οι πολύτεκνοι είναι γνωστό. Περιμένουν πότε θα γίνει πρωθυ­πουργός ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου για να ζητήσουν μία συνάντηση μαζί του. Και αυτός είτε τους αγνοεί επιδεικτικώς, είτε τους κοροϊδεύει με ψεύτικες υποσχέσεις. Και πώς αντιδρούν οι πολύτεκνοι σε αυτή την κατάσταση; Νέες επιστολές διαμαρτυ­ρίας, αγωγές για τα επιδόματα, κλαυθμηρισμός, απογοήτευση. Η λύση στο πρόβλημα τους ονομάζεται δημιουργία ομάδος πιέσεως. Μακροχρό­νιος σχεδιασμός από ειδικούς στην πολιτι­κή στρατηγική. Οργάνωση ακτιβιστικού βραχίονος. Διαφημιστικές καταχωρήσεις στον Τύπο. Συχνές συνεντεύξεις. Επάν­δρωση νομικού τμήματος. Καθημερινή πί­εση στους πολιτικούς. Και κυρίως σφυρη­λάτηση διασυνδέσεων με τους νέους πο­λιτευτές, τους αγνώστους και μη-εκλεγμένους. Όταν είναι σε μικρή ηλικία, άγνω­στοι, και ζητούν βοήθεια για να ανέλθουν, τότε οι οργανώσεις των πολυτέκνων μπο­ρούν να τους ελέγξουν πιο εύκολα. Πρέ­πει να τους ζητούν δημόσιες και έγγρα­φες δεσμεύσεις για το τι θα πράξουν υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών, όταν αναρ­ριχηθούν στην εξουσία. Οι ομάδες πιέσεως των πολυτέκνων δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τα ιδεολογι­κά ή θρησκευτικά πιστεύω εκάστου πολιτευτού. Αυτό που ενδιαφέρει τις πολύτε­κνες οικογένειες είναι να αποσπούν δημό­σιες δεσμεύσεις από τους νέους πολιτευ­τές. Και να μην βάζουν όλα τα αυγά σε έ­να καλάθι, ήτοι να μην στηρίζονται σε ένα κόμμα ή σε έναν πολιτικό.

 Είναι χαρακτηριστικός ο λανθασμένος τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρονται οι αγροτικές οργανώσεις. Κάθε λίγο και λι­γάκι οι Έλληνες αγρότες κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ, ή χύνουν τα προ­ϊόντα τους στους δρόμους, ευρισκόμενοι σε απόγνωση. Αυτό δεν είναι στρατηγική. Είναι απόδειξη πολιτικής ασχετοσύνης. Αν θέλουν να πωληθούν τα προϊόντα τους πρέπει να αποκτήσουν πολιτική, ακαδημα­ϊκή και δημοσιογραφική ισχύ. Αυτό σημαί­νει ότι πρέπει να επενδύσουν σε νέους δη­μοσιογράφους, πολιτικούς και γεωπό­νους, από τώρα, με ορίζοντα 10-20 χρόνια μετά. Να τους δεσμεύσουν ότι θα στηρί­ζουν τα Ελληνικά αγροτικά και κτηνοτρο­φικά προϊόντα, ότι θα τα προωθούν στην αγορά έναντι των ξένων, ότι θα εξασφαλί­ζουν χαμηλότοκα δάνεια στους παραγωγούς, ότι θα τους αποζημιώνουν άμεσα για όλες τις ζημίες από καιρικές κατα­στροφές, ότι θα στηρίζουν το εισόδημα τους έναντι των πολλαπλών μεσαζόντων. Όλα αυτά απαιτούν επένδυση από την πλευρά των Ελληνικών αγροτικών και κτη­νοτροφικών μονάδων. 'Ήτοι χρήμα, ποίο θα εισπράξουν πολλαπλασίως στο μέλλον. Μόνον έτσι οι αγρότες θα αποκτή­σουν πρόσβαση και διασυνδέσεις στο μελλοντικό πολιτικό στερέωμα. Μόνον έ­τσι θα επιτύχουν να εκπροσωπούνται τα συμφέροντα τους μονίμως μέσα σε όλα τα κόμματα.

  Από την ημέρα που η Ελλάδα ετέθη και ε­πισήμως υπό ξένη κατοχή αρκετοί νέοι πο­λιτικοί σχηματισμοί και νέοι πολιτευτές ήρθαν στην επιφάνεια. Είναι χαρακτηρι­στικό ότι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς, είτε μιλάμε για αγρότες, είτε μιλά­με για οδηγούς ταξί, είτε για δημοσίους υ­παλλήλους, είτε για ανέργους, είτε για α­ποστράτους, είτε για συνταξιούχους, είτε για πολυτέκνους, είτε για καρκινοπαθείς, είτε για μηχανικούς, δικηγόρους, ιατρούς, φαρμακοποιούς, κ.α. αντί να απαιτούν πα­ρουσία νέων πολιτευτών στις εκδηλώσεις των, δεν αποστέλλουν προσκλήσεις σε νέ­ους πολιτικούς φορείς και πρόσωπα, ώστε να τους δεσμεύουν δημοσίως για τα προ­βλήματα που αντιμετωπίζουν. Η παθητική στάση εμπρός στον κίνδυνο οικονομικής γενοκτονίας επιφέρει οδυνη­ρότατες συνέπειες. Υπό τις σημερινές συνθήκες το κόστος της πολιτικής αδρα­νείας ισοδυναμεί με φυσικό θάνατο ολό­κληρων κλάδων και επαγγελματικών τάξε­ων.

  Εις εκ των νέων πολιτικών είμαι και εγώ. Α­πέστειλα και θα συνεχίσω να αποστέλλω δεκάδες επιστολές για να έρθω σε επαφή με κοινωνικούς και επαγγελματικούς φο­ρείς για να ενημερωθώ για τα προβλήμα­τα τους και να δεσμευτώ δημοσίως με συ­γκεκριμένες λύσεις. Καλώ οργανώσεις πολυτέκνων, ανέργων, εμποροϋπαλλή­λων, εργατών, βιοτεχνών, αγροτών, βιομη­χάνων, ελευθέρων επαγγελματιών, ια­τρών, μηχανικών, θυμάτων εγκληματικότητος, φιλοζωικών οργανώσεων, πολιτι­στικών και καλλιτεχνικών ομάδων, ομογε­νών της Διασποράς, επιστημόνων, ακρι­τών, ατόμων με ειδικές ανάγκες, «φορο­φυγάδων», φυλακισμένων, να έρθουμε σε επαφή ζητώντας ρητές και δημόσιες δε­σμεύσεις για το τί θα πράξουμε πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετω­πίζει κάθε κλάδος.

  Όσο οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φο­ρείς καταφεύγουν στην γνωστή ψηφοθη­ρική και ρουσφετολογική μέθοδο της κάλ­πης, μία ζωή θα είναι εξαπατημένοι και προδομένοι. Οι ξένες πολυεθνικές, οι με­γαλοτραπεζίτες, οι μεγαλοκαναλάρχες, και οι μεγαλοεργολάβοι, έχουν ήδη εξαγο­ράσει το σάπιο πολιτικό καθεστώς. Η κατάληψη της εξουσίας απαιτεί χάραξη στρατηγικής. Όποιος πιστεύει ότι με μία ψήφο στην κάλπη κάθε 4 χρόνια θα λύσει τα καθημερινά του προβλήματα, είναι ά­ξιος της μοίρας του. Η απόκτηση πολιτι­κής ισχύος επιτυγχάνεται μόνον με την κα­θημερινή σφυρηλάτηση οργανωτικών δια­συνδέσεων.