Οι ομάδες πιέσεως (λόμπυ) και τα εγκληματικά λάθη των Ελλήνων πατριωτών

Γράφει ο Ιφικράτης Αμυράς (τηλ. 6932353329)

("ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ", Τρίτη 15-1-2013, σελ. 16.)

Αρκετοί πατριώτες αγνοούν το πώς λειτουργεί η πολιτική α­ρένα. Και πέφτουν σε από­γνωση αντιδρώντας σπασμωδικώς εμπρός στην οικονομι­κή καταστροφή που υφίστανται. Έχοντας παγιδευτεί στην γραμμή που ρίχνουν τα καθεστωτικά μμε, κατηγορούν για σκάν­δαλα και διαπλοκή την υπόθεση Ζήμενς-Χριοτοφοράκου, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, κλπ.

Μισό λεπτό. Ας αφήσουμε στην άκρη τα ζητήματα ηθικής, και ας κοιτάξουμε την ω­μή πραγματικότητα. Τα κόμματα και οι πο­λιτικοί ανέκαθεν εκπροσωπούσαν συγκε­κριμένα συμφέροντα. Ο Παπανδρέου εκ­προσωπούσε τα συμφέροντα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ όταν φώναζε «θέλουμε παγκόσμια διακυβέρνηση». Ο Παπαδήμος εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των ευρω­παϊκών τραπεζών. Ο Σημίτης εκπροσω­πούσε τα συμφέροντα του Λαμπράκη και του Μπόμπολα. Ο Σαμαράς εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Μέρκελ στην Ελλάδα. Αυτή την στιγμή δεν αναλύουμε το ζήτημα πάνω σε έναν άξονα ηθικής, αλλά πάνω σε έναν άξονα ρεαλισμού. Στις ΗΠΑ τα λό­μπυ (οργανωμένες ομάδες πιέσεως) είναι ενσωματωμένα στην πολιτική κουλτούρα της αμερικανικής ζωής. Εκεί τα λόμπυ δεν εκπροσωπούν κατ' ανάγκη συμφέροντα μεγαλοκεφαλαιούχων. Ως λόμπυ λειτουρ­γεί και η φιλοζωική οργάνωση ΡΕΤΑ, η ο­ποία αγωνίζεται ενάντια στην κακοποίηση των ζώων. Ως λόμπυ λειτουργεί και η ACLU, οργάνωση που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ. Στην Αμερική αποτελεί τυπική διαδικασία μία ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέρο­ντα να συγκροτείται σε οργάνωση, να προσλαμβάνει πολιτικούς συμβούλους, να καταρτίζει στρατηγική προσβάσεως στα μμε, και να αναθέτει σε ειδικές εταιρίες τις διασυνδέσεις με τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον. Όμως στην Ελλάδα αυτό θε­ωρείται «λάδωμα», «διαπλοκή», «ρουσφέ­τι». Ενώ πρόκειται για επαναλαμβανόμενη κατάσταση ανά τους αιώνες. Οι πολιτικοί πάντα εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμ­φέροντα.

  Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι πα­ραγωγοί αγαθών και οι πατριώτες δεν έ­χουν κατανοήσει ότι πρέπει να οργανω­θούν και να αποκτήσουν πρόσβαση στην εξουσία. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνον με μακροχρόνια επένδυση στην πολιτική. Στην Ελλάδα, όπως και στο εξωτερικό, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλο­εργολάβοι, επενδύουν στην πολιτική τους εκπροσώπηση. Οι Έλληνες παραγωγοί και πατριώτες τι πράττουν; Απολύτως τίποτε. Οι αγρότες, βιοτέχνες, και βιομήχανοι δεν επενδύουν στο μέλλον. Μόνιμη τακτική τους είναι όταν ανέρχεται ένας πολιτικός στην εξουσία να προσπαθούν να τον δουν στο γραφείο του και να του υποβάλλουν κάποιο αίτημα, όταν ήδη ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει δεσμευθεί πολλαπλώς από τα οργανωμένα συμφέροντα που τον ανέ­δειξαν. Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελλήνων αγροτών και βιοτεχνών, όταν τον έχουν αναδείξει οι πο­λυεθνικές. Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελληνικών βιομηχα­νιών όταν τον έχουν στηρίξει οι τράπεζες. Αυτό που έκανε η Ζήμενς με τον Χριοτοφοράκο, από νομικής απόψεως ήταν πα­ράνομο. Αλλά στην πραγματικότητα επέν­δυσε στο μέλλον εξαγοράζοντας πολιτική και δημοσιογραφική ισχύ, έναντι των α­νταγωνιστών της. Αυτό πράττουν τόσο καιρό και οι τραπεζίτες. Για να ψηφιστούν όλα αυτά τα μέτρα υπέρ τους, σημαίνει ό­τι επένδυσαν χρόνο και χρήμα για να προ­ωθήσουν τους δικούς τους ανθρώπους στην εξουσία.

  Ας δούμε τί έπραξε το κίνημα του νεοφιλε­λευθερισμού για να αποκτήσει εξουσία και διασυνδέσεις στην κορυφή της πολιτι­κής πυραμίδος. Ξεκινώντας πριν πέντε δε­καετίες από την σχολή του Σικάγου, έθεσε ως στόχο να δημιουργεί στρατιές φοιτη­τών, στους οποίους επένδυε χρόνο και χρήμα, με σκοπό 20-30 χρόνια μετά την α­ποφοίτηση τους να καταλάβουν κυβερνη­τικές θέσεις. Όταν αυτοί οι οικονομολόγοι εισήλθαν στην εξουσία, άρχισαν με την σειρά τους να εξαγοράζουν πολιτική ισχύ για λογαριασμό των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων.

  Πρόκειται για ένα απλό σχέδιο, το οποίο κάλλιστα θα έπρεπε να είχαν αντιγράψει στην Ελλάδα οι αγρότες, οι βιοτέχνες, και οι βιομήχανοι. Αντί να στέλνουν επιστολές διαμαρτυρίας στην κατοχική κυβέρνηση παραπονούμενοι ότι τους έχει εγκαταλεί­ψει, θα έπρεπε να επενδύουν χρόνο και χρήμα σε νέους πολιτικούς, οικονομολό­γους, μηχανικούς, και δημοσιογράφους, με σκοπό μετά από 20-30 χρόνια να κατα­λάβουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτοί με την σειρά τους να προωθούν τα παραγωγικά συμφέροντα της Ελλά­δος.

  Οι παραγωγοί στην Ελλάδα πρέπει να ε­ντοπίζουν νεαρούς πολιτικούς και φοιτη­τές και να χρηματοδοτούν τις μεταπτυχια­κές τους σπουδές. Να τους προωθούν, να τους προβάλλουν, και να τους δεσμεύουν ότι θα προωθούν τα δικά τους συμφέρο­ντα έναντι των ξένων πολυεθνικών, όσο α­νέρχονται στην κοινωνική κλίμακα. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα, με τις Ελ­ληνίδες πολύτεκνες μητέρες. Ζουν ένα δράμα μετά την περικοπή των γλίσχρων ε­πιδομάτων τους. Όμως δεν είναι επόμενο να συμβεί αυτό, όταν οι πολύτεκνοι αγνο­ούν τί σημαίνει η φράση «πολιτική στρατη­γική»; Το τί πράττουν οι πολύτεκνοι είναι γνωστό. Περιμένουν πότε θα γίνει πρωθυ­πουργός ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου για να ζητήσουν μία συνάντηση μαζί του. Και αυτός είτε τους αγνοεί επιδεικτικώς, είτε τους κοροϊδεύει με ψεύτικες υποσχέσεις. Και πώς αντιδρούν οι πολύτεκνοι σε αυτή την κατάσταση; Νέες επιστολές διαμαρτυ­ρίας, αγωγές για τα επιδόματα, κλαυθμηρισμός, απογοήτευση. Η λύση στο πρόβλημα τους ονομάζεται δημιουργία ομάδος πιέσεως. Μακροχρό­νιος σχεδιασμός από ειδικούς στην πολιτι­κή στρατηγική. Οργάνωση ακτιβιστικού βραχίονος. Διαφημιστικές καταχωρήσεις στον Τύπο. Συχνές συνεντεύξεις. Επάν­δρωση νομικού τμήματος. Καθημερινή πί­εση στους πολιτικούς. Και κυρίως σφυρη­λάτηση διασυνδέσεων με τους νέους πο­λιτευτές, τους αγνώστους και μη-εκλεγμένους. Όταν είναι σε μικρή ηλικία, άγνω­στοι, και ζητούν βοήθεια για να ανέλθουν, τότε οι οργανώσεις των πολυτέκνων μπο­ρούν να τους ελέγξουν πιο εύκολα. Πρέ­πει να τους ζητούν δημόσιες και έγγρα­φες δεσμεύσεις για το τι θα πράξουν υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών, όταν αναρ­ριχηθούν στην εξουσία. Οι ομάδες πιέσεως των πολυτέκνων δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τα ιδεολογι­κά ή θρησκευτικά πιστεύω εκάστου πολιτευτού. Αυτό που ενδιαφέρει τις πολύτε­κνες οικογένειες είναι να αποσπούν δημό­σιες δεσμεύσεις από τους νέους πολιτευ­τές. Και να μην βάζουν όλα τα αυγά σε έ­να καλάθι, ήτοι να μην στηρίζονται σε ένα κόμμα ή σε έναν πολιτικό.

 Είναι χαρακτηριστικός ο λανθασμένος τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρονται οι αγροτικές οργανώσεις. Κάθε λίγο και λι­γάκι οι Έλληνες αγρότες κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ, ή χύνουν τα προ­ϊόντα τους στους δρόμους, ευρισκόμενοι σε απόγνωση. Αυτό δεν είναι στρατηγική. Είναι απόδειξη πολιτικής ασχετοσύνης. Αν θέλουν να πωληθούν τα προϊόντα τους πρέπει να αποκτήσουν πολιτική, ακαδημα­ϊκή και δημοσιογραφική ισχύ. Αυτό σημαί­νει ότι πρέπει να επενδύσουν σε νέους δη­μοσιογράφους, πολιτικούς και γεωπό­νους, από τώρα, με ορίζοντα 10-20 χρόνια μετά. Να τους δεσμεύσουν ότι θα στηρί­ζουν τα Ελληνικά αγροτικά και κτηνοτρο­φικά προϊόντα, ότι θα τα προωθούν στην αγορά έναντι των ξένων, ότι θα εξασφαλί­ζουν χαμηλότοκα δάνεια στους παραγωγούς, ότι θα τους αποζημιώνουν άμεσα για όλες τις ζημίες από καιρικές κατα­στροφές, ότι θα στηρίζουν το εισόδημα τους έναντι των πολλαπλών μεσαζόντων. Όλα αυτά απαιτούν επένδυση από την πλευρά των Ελληνικών αγροτικών και κτη­νοτροφικών μονάδων. 'Ήτοι χρήμα, ποίο θα εισπράξουν πολλαπλασίως στο μέλλον. Μόνον έτσι οι αγρότες θα αποκτή­σουν πρόσβαση και διασυνδέσεις στο μελλοντικό πολιτικό στερέωμα. Μόνον έ­τσι θα επιτύχουν να εκπροσωπούνται τα συμφέροντα τους μονίμως μέσα σε όλα τα κόμματα.

  Από την ημέρα που η Ελλάδα ετέθη και ε­πισήμως υπό ξένη κατοχή αρκετοί νέοι πο­λιτικοί σχηματισμοί και νέοι πολιτευτές ήρθαν στην επιφάνεια. Είναι χαρακτηρι­στικό ότι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς, είτε μιλάμε για αγρότες, είτε μιλά­με για οδηγούς ταξί, είτε για δημοσίους υ­παλλήλους, είτε για ανέργους, είτε για α­ποστράτους, είτε για συνταξιούχους, είτε για πολυτέκνους, είτε για καρκινοπαθείς, είτε για μηχανικούς, δικηγόρους, ιατρούς, φαρμακοποιούς, κ.α. αντί να απαιτούν πα­ρουσία νέων πολιτευτών στις εκδηλώσεις των, δεν αποστέλλουν προσκλήσεις σε νέ­ους πολιτικούς φορείς και πρόσωπα, ώστε να τους δεσμεύουν δημοσίως για τα προ­βλήματα που αντιμετωπίζουν. Η παθητική στάση εμπρός στον κίνδυνο οικονομικής γενοκτονίας επιφέρει οδυνη­ρότατες συνέπειες. Υπό τις σημερινές συνθήκες το κόστος της πολιτικής αδρα­νείας ισοδυναμεί με φυσικό θάνατο ολό­κληρων κλάδων και επαγγελματικών τάξε­ων.

  Εις εκ των νέων πολιτικών είμαι και εγώ. Α­πέστειλα και θα συνεχίσω να αποστέλλω δεκάδες επιστολές για να έρθω σε επαφή με κοινωνικούς και επαγγελματικούς φο­ρείς για να ενημερωθώ για τα προβλήμα­τα τους και να δεσμευτώ δημοσίως με συ­γκεκριμένες λύσεις. Καλώ οργανώσεις πολυτέκνων, ανέργων, εμποροϋπαλλή­λων, εργατών, βιοτεχνών, αγροτών, βιομη­χάνων, ελευθέρων επαγγελματιών, ια­τρών, μηχανικών, θυμάτων εγκληματικότητος, φιλοζωικών οργανώσεων, πολιτι­στικών και καλλιτεχνικών ομάδων, ομογε­νών της Διασποράς, επιστημόνων, ακρι­τών, ατόμων με ειδικές ανάγκες, «φορο­φυγάδων», φυλακισμένων, να έρθουμε σε επαφή ζητώντας ρητές και δημόσιες δε­σμεύσεις για το τί θα πράξουμε πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετω­πίζει κάθε κλάδος.

  Όσο οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φο­ρείς καταφεύγουν στην γνωστή ψηφοθη­ρική και ρουσφετολογική μέθοδο της κάλ­πης, μία ζωή θα είναι εξαπατημένοι και προδομένοι. Οι ξένες πολυεθνικές, οι με­γαλοτραπεζίτες, οι μεγαλοκαναλάρχες, και οι μεγαλοεργολάβοι, έχουν ήδη εξαγο­ράσει το σάπιο πολιτικό καθεστώς. Η κατάληψη της εξουσίας απαιτεί χάραξη στρατηγικής. Όποιος πιστεύει ότι με μία ψήφο στην κάλπη κάθε 4 χρόνια θα λύσει τα καθημερινά του προβλήματα, είναι ά­ξιος της μοίρας του. Η απόκτηση πολιτι­κής ισχύος επιτυγχάνεται μόνον με την κα­θημερινή σφυρηλάτηση οργανωτικών δια­συνδέσεων.